ارز دیجیتال نئو چیست ؟

نام نئو قبلا انت شیرز بود و حالا با عنوان اتریوم چینی هم از آن یاد می‌شود. نئو شباهت‌های زیادی به اتریوم دارد اما ویژگی‌های بسیار جالب و ناشناخته‌ای در این فناوری وجود دارد.  نئو یک پروژه بلاک چینی است که توسط یک بنیاد غیرانتفاعی توسعه یافته است. این پروژه از فناوری بلاک چین و هویت دیجیتال برای دیجیتالی سازی دارایی‌ها، مدیریت خودکار دارایی‌ها با استفاده از قراردادهای هوشمند و تحقق «اقتصاد هوشمند» با توزیع جمعی بهره برده است. در واقع نئو یک پلتفرم و شبکه بزرگ است و واحد ارزی NEO فقط جزئی از این شبکه است. هدف اصلی نئو این است که شبکه توزیع شده نئو یک اقتصاد هوشمند را ایجاد کند. نئو توسط شرکت OnChain واقع در شانگهای چین توسعه داده شد. تحقیقات در مورد نئو از سال ۲۰۱۴ آغاز شد. پروژه Neo که ابتدا با نام انت شیرز شناخته شده بود، توسط دو جمع سپاری جذب سرمایه کرد. نخستین جمع سپاری در اکتبر ۲۰۱۵ به مدت ۱۰ روز ادامه داشت که طی آن ۱۷٫۵ میلیون توکن نئو به ارزش ۵۵۰،۰۰۰ دلار فروخته شد. در جمع سپاری دوم، ۲۲٫۵ میلیون توکن به قیمت ۴٫۵ میلیون دلار به فروش رفت.

نئو قصد ایجاد یک اقتصاد هوشمند را در سراسر جهان دارد که تمام مسائل اقتصادی روزمره را پوشش دهد. سه جزء اصلی این اقتصاد هوشمند عبارتند از:

• دارایی‌های دیجیتال
• هویت دیجیتال
• قرارداد هوشمند

یک دارایی دیجیتال چیزی است که در فرمت باینری و با حق استفاده وجود دارد. مالکیت حقیقی در دارایی‌های دیجیتال بسیار حائز اهمیت است. با ظهور بلاک چین، مالکیت دیجیتال حقیقی تحقق یافت. با فناوری بلاک چین می‌توان دارایی‌های دیجیتال غیرمتمرکز،امن و بدون دخالت هر نهادی ایجاد کرد.

دو نوع دارایی‌های دیجیتال درنئو وجود دارد:

• دارایی‌های فراگیر یا جهانی
• دارایی‌های قراردادی

دارایی‌های جهانی توسط کل یک سیستم به رسمیت شناخته شده و می‌توانند توسط تمام قراردادهای هوشمند و مشتریان شناسایی شوند. دارایی‌های قراردادی دارایی‌هایی هستند که فقط در قراردادهای خاص خود به رسمیت شناخته می‌شوند و نمی‌توانند در سایر قراردادها استفاده شوند. یک هویت دیجیتالی اطلاعاتی از یک فرد است که روی کامپیوترهای یک نهاد ذخیره می‌شوند. این فرد می‌تواند حقیقی یا حقوقی باشد. برای دیجیتالی کردن دارایی‌ها به کار، هویت دیجیتال قابل اعتماد است.

تأیید هویت در نئومی‌تواند از روش‌های زیر صورت گیرد:

• استفاده از ویژگی‌های شناسایی چهره
• اثر انگشت
• صدا
• پیامک
• روش‌های چند مرحله‌ای دیگر

قراردادهای هوشمند چگونه کار می کنند؟

برای درک بهتر می‌توان این‌گونه آن‌ها را توصیف کرد: آن‌ها مانند دستگاه‌های فروش خودکار فعالیت می‌کنند. وقتی شما قصد خرید یک نوشابه با استفاده از این دستگاه‌ها را دارید، پول را به دستگاه وارد می‌کنید و دستگاه به صورت خودکار پول شما را پردازش می‌کند و نوشابه را تحویل می‌دهد. آن‌ها تنها دستورالعمل‌هایی را که به آن‌ها داده شده را به طور خودکار اجرا می‌کنند. در ابتدا، دارایی‌ها و شرایط قرارداد، کد گذاری می‌شوند و در بلاک بلاک چین قرار می‌گیرند. این قرارداد بین نود های پلتفرم توزیع و چندین بار کپی شده است. بعد از پردازش انجام شد، قرارداد مطابق با شرایط مشخص شده اجرا می‌شود. شاید برایتان سؤال باشد که هوشمند سازی فرایندها خیلی وقت است که انجام می‌شود اما تفاوت فرایند قراردادهای هوشمند با فرایندهای معمولی در اینترنت غیرمتمرکز بودن و عدم بازگشت آن است.مثلاً تراکنش‌های بانکی به صورت هوشمند انجام می‌گیرند اما مثلاً بانک مرکزی می‌تواند جلوی یک تراکنش را بگیرد. در قراردادهای هوشمند شخص یا نهادی قادر به کنترل یک قرارداد نیست و وقتی مفاد یک قرارداد صحیح باشد، این قرارداد به صورت کاملاً خودکار اجرا می‌شود. هر چیزی که در بلاک چین ثبت می‌شود باید تغییر ناپذیر باشد و بین نودهای مختلف در شبکه توزیع شود. به طور کلی، قرارداد هوشمند باید سه ویژگی زیر را دارا باشد:

• قطعی
• دارا بودن پایانی برای یک فرایند
• ایزوله

در یک بلاک چین همه می‌توانند یک قرارداد هوشمند بسازند و آپلود کنند. با این حال، این قرارداد به صورت عمدی یا غیرعمدی ممکن است دارای اشکالات و ویروس‌هایی باشد. اگر قرارداد ایزوله نباشد، ممکن است کل سیستم را مختل کند. از این رو، بررسی و ایزوله شدن یک قرارداد قبل از اجرا مهم است. قراردادهای هوشمند اتریوم و نئو از یک سیستمی به نام ماشین مجازی بهره می‌برند.

 

ماشین مجازی (VM)، یک سیستم کاملاً تورینگ است و روی شبکه اتریوم اجرا می‌شود. این سیستم صرف نظر از زبان برنامه نویسی، به هر میزان که کاربر بخواهد زمان و حافظه در اختیارش قرار می‌دهد. ماشین مجازی روند ایجاد برنامه‌های بلاک چینی را بسیار آسان‌تر و کارآمدتر از همیشه می‌کند. به جای اینکه برای هر برنامه یک بلاک چین ایجاد کنید می‌توانید از یک بلاک چین برای هزاران برنامه استفاده کنید. در واقع با استفاده از این قابلیت در صورت اشکالی در یک قرارداد، فقط همان قرارداد تحت تأثیر قرار می‌گیرد و به شبکه اصلی آسیبی نمی‌رسد. مفهوم دیگری نیز به نام داکر (Docker) وجود دارد که مانند ماشین مجازی عمل می‌کند. در اتریوم برای نوشتن قرارداد هوشمند در ماشین مجازی، باید با استفاده از زبان برنامه نویسی مخصوص اتریوم،‌ سالیدیتی این کار را انجام دهید. در حال حاضر با توجه به بهره‌مندی نئو از داکر، برنامه نویسان می‌توانند با استفاده از زبان‌های C#، Jave و Paython قراردادهای هوشمند خود را توسعه دهند.

برخلاف اتریوم که فعلاً مبتنی بر اثبات کار و استخراج است، نئو روی الگوریتمی پیشرفته ازاثبات سهام فعالیت می‌کند و تمام توکن های آن از قبل تولید شده و به طور خودکار بین اعضای جامعه نئو بر اساس قواعدی توزیع می‌شود. توکن های شبکه نئو دو نوع هستند.

• توکن نئو – سابقاً با عنوان آنت شیرز شناخته می‌شد (ANS)
• توکن GAS – سابقاً با عنوان آنت کوین شناخته می‌شد (ANC)

توکن‌های GAS

دارندگان NEO نسبت به دارایی‌هایشان در کیف پول‌های معتبر نئو از توکن های GAS تولید شده سود خواهند برد. برای هر نئو که در کیف پول خود ذخیره کنید، روزانه ۰٫۰۰۰۳ GAS به شما تعلق می‌گیرد که در آینده می‌تواند بسیار ارزشمند باشد. از Gas در شبکه نئو برای پرداخت هزینه‌های ایجاد قراردادهای هوشمند استفاده می‌شود.

الگوریتم اجماع dBFT

یکی از بزرگترین چالش هایی که بیشتر سیستم های توزیع شده با آن مواجه هستند، رسیدن به یک توافق (consensus) است. این مشکل به «مشکل فرمانده‌ بیزانس» (Byzantine General’s Problem) معروف است.

مشکل فرمانده بیزانس چیست؟

تصور کنید که یک گروه از فرمانده‌های بیزانس قصد حمله به شهری را دارند. آنها با دو مشکل بسیار بزرگ مواجه هستند:

• فرمانده‌ها و سربازانشان از هم بسیار دور هستند، بنابراین در کنار هم نیستند که بتوانند با هماهنگی حمله کنند.
• از طرف دیگر دشمن ارتشی بسیار قوی دارد و تنها در صورتی که همه همزمان با هم حمله کنند، پیروز خواهند شد.

به منظور هماهنگی ارتش، نیروهای سمت چپ قلعه، پیکی با این پیام به نیروهای سمت راست قلعه می‌فرستند: «چهارشنبه حمله کنید.» با این حال، فرض کنید که ارتش سمت راست آماده نبرد نیستند و پیک را با این پیام بر می‌گردانند: «نه، جمعه حمله کنید.» اینجاست که مشکل ایجاد می‌شود. در بین راه ممکن است اتفاقات زیادی برای پیک بیافتد. پیک ممکن است اسیر یا کشته شود و یا پیام پیک توسط دشمن دستکاری شود. این مشکل برای بلاک چین عمومی هم وجود داشت. بلاک چین یک ارز دیجیتال، شبکه‌ای عظیم از شرکت‌کنندگان است. چگونه می‌توانید به آنها اعتماد کنید؟ اگر کسی از کیف پول خود ۴ اتر را فرستاد، چطور مطمئن می‌شود که کسی در شبکه آن را به ۴۰ اتر تبدیل نمی‌کند؟

ساتوشی ناکاموتو، خالق ناشناس بیت کوین، با اختراع الگوریتم اثبات کار یا همان استخراج، توانست بر این مشکل غلبه کند.فرض کنید ارتش سمت چپ می‌خواهد پیامی با مضمون «دوشنبه حمله کنید.» را به ارتش سمت راست ارسال کند. این بار آن‌ها با هوش بهتری عمل می‌کنند.در مرحله اول، آن‌ها به پیام خود یک یا چند حرف اضافه می‌کنند که «نانس» نام دارد. نانس می‌تواند هر چیزی باشد: مثلاً با نانس fww پیام به این شکل درمی‌آید. «fww، دوشنبه حمله کنید»پس از آن، آنها با توابع خاصی که قبلاً با ارتش سمت راست هماهنگ کرده‌اند این نانس را رمزنگاری و هش می‌کنند. فرض کنید، ارتش‌ها تصمیم گرفته‌اند که فقط هش هایی را که با ۵ صفر شروع می‌شود، بپذیرند. اگر با نانس انتخابی هش مورد نظر به‌دست آمد، پیام هش شده را با پیک می‌فرستند. اگر نه، آن‌ها نانس های مختلف را امتحان می‌کنند تا به آن برسند. با این کار اگر حامل پیام توسط دشمن دستگیر شود و دشمن قصد تغییر پیام را داشته باشد، هش کاملا تغییر می‌کند و ارتش سمت راست متوجه دست‌کاری می‌شود.این پروتکل اثبات کار است که بیت کوینو اتریوم و اغلب ارزهای دیجیتال از آن بهره می‌برند. مشکل این است که اثبات کار این روزها بسیار پرهزینه و ناکارآمد شده است. اتریوم در تلاش است که به پروتکل اثبات سهام حرکت کند. با این حال، نئو از یک الگوریتم جالب بهره می‌برد. این الگوریتم «نماینده تخریب خطای بیزانس» یا به اختصار dBFT نام دارد.  تصور کنید که کشوری به اسم «نئو» وجود دارد و دارای «شهروندان» زیادی است. هر یک از این شهروندان یک «نماینده» برای خودش انتخاب می‌کند. کار این نمایندگان، تصویب قوانینی است که شهروندان را خوشحال کنند، اگر در کارشان خوب نباشند، شهروندان می‌توانند به سادگی به نماینده دیگری را برگزینند.  در اینجا، شهروندان همان دارندگان توکن‌های NEO هستند که با عنوان نودهای (node) معمولی یا (Ordinary node) شناخته می‌شوند. نمایندگان، نودهای حسابدار یا bookkeeping nodes هستند. برای تبدیل شدن به نود حسابدار باید یک سری از شرایط خاصی مانند اینترنت اختصاصی و ۱۰۰۰ واحد Gas را دارا باشید. «خواسته‌های شهروندان» همان درخواست برای تراکنش‌هاست. «قانون» بلاک فعلی است که سخنگو (Speaker) می‌نویسد و باید توسط نمایندگان یا همان نودهای حسابدار بررسی شود. «فاکتور خوشحالی» همان هش بلاک فعلی است. درخواست‌های تراکنش توسط دارندگان توکن های نئو ارسال می‌شود و یکی از نودهای حسابدار که به عنوان سخنگو انتخاب شده بود، درخواست‌ها را بررسی می‌کند و به صورت یک بلاک (قانون در مثال بالا) برای دیگر نمایندگان ارسال می‌کند. نودهای حسابدار، هش بلاک (فاکتور خوشحالی در مثال بالا) را بررسی می‌کنند و اگر صحیح باشد آن را تأیید می‌کنند. وقتی بیش از ۶۶ درصد از نودهای حسابدار به درستی یک بلاک رأی دادند، آن بلاک در بلاک چین قرار می‌گیرد. (یا طبق مثال بالا تصویب می‌شود) یکی از نمایندگان به صورت تصادفی به عنوان سخنگو انتخاب شده است. سپس این سخنگو تمام «خواسته‌های شهروندان» را بررسی می‌کند و «قانونی» را می‌نویسد تا مردم کشور را خوشحال کند و آن را به نمایندگان ابلاغ می‌کند. پس از آن نمایندگان به صورت جداگانه قوانین سخنگو را بررسی می‌کنند. اگر خواسته‌ها معقول باشد که بتواند واقعاً مردم را خوشحال کند و دارای «فاکتور خوشحالی» مناسب باشد، آن قانون پذیرفته می‌شود در غیر این صورت نماینده مخالفت خود را اعلام می‌کند. برای تصویب یک قانون نمایندگان، حداقل باید ۶۶ درصد از نمایندگان رأی مثبت دهند. اگر اکثریت موافق نباشند، سخنگوی جدید انتخاب می‌شود و فرایند ادامه می‌یابد.

سرعت تراکنش‌های نئو و کارمزدها

در بلاک چین نئو در حال حاضر در هر ثانیه ۱۰۰۰ تراکنش انجام می‌شود. این در حالی است که سرعت تراکنش‌های اتریوم فقط حدود ۱۴ تراکنش بر ثانیه است. البته فراموش‌ نکنیم که اتریوم در پی افزایش سرعت و کاهش تراکنش‌های شبکه است و به گفته ویتالیک بوترین به زودی اتریوم جدیدی را خواهید دید. توکن GAS ارز دیجیتالی است که برای پرداخت‌ هزینه‌های بلاک چین کابرد دارد. هرکس که مایل به ثبت قرارداد هوشمند و ایجاد برنامه اش روی شبکه باشد، باید هزینه‌های آن را با توکن های GAS پرداخت کند. با توجه به اینکه شبکه نئو مبتنی بر اثبات سهام است،‌ به داراندگان نئو در کیف پول‌های معتبر نئو (نه صرافی‌ها) نسبت به دارایی‌شان هر روز مقداری توکن Gas تعلق می‌گیرد. بنابراین برای ارسال تراکنش نیاز به پرداخت کارمزد نیست و کارمزد ناچیزی به طور خودکار از GAS های تعلق گرفته به نئوها کم می‌شود.

ویژگی هایی که در آینده به نئو اضافه خواهند شد

NeoX

طبق گفته سایت رسمی نئو، با استفاده از پروتکل NeoX امکان ارسال تراکنش به بلاک چین‌های دیگر فراهم خواهد شد.

NeoFS

سیستمی برای ذخیره فایل‌ها به صورت غیرمتمرکز است. با استفاده از پروتکل NeoFS کاربران می‌توانند فایل های حجیم خود را به بخش‌های کوچکتری تقسیم کنند و در سراسر شبکه توزیع کنند.

NeoQS

به احتمال زیاد کامپیوترهای کوانتومی در آینده مخل امنیت شبکه خواهند شد. با این پروتکل شبکه از این حملات محافظت می‌شود.